Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι που σε κάνουν να συγκινηθείς..να νοσταλγήσεις αν είσαι μεγαλύτερος και να θαυμάσεις αν είσαι μικρότερος , το μεγαλείο ορισμένων συγκροτημάτων. Φυσικά ο πρόλογος ανήκει δικαιωματικά στους αγέραστους και πιο ''σύγχρονους'' Judas Priest, οι οποίοι μας λένε με τον τρόπο τους πως όλα είναι στο μυαλό και όχι στις ταμπέλες και στα στερεότυπα.
Firepower λοιπόν, με 14 πολύ γεμάτα, δυνατά και αρκετά ''κολλητικά'' κομμάτια κάποια εκ των οποίων σίγουρα μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν γίνει κλασσικά. Είναι κάπως σαν να έχουν μείνει ατσαλάκωτοι. Θυμίζουν πολύ τα παλιά χρόνια, όταν ακόμη ήταν στην ακμή τους, με αρκετά σύγχρονα στοιχεία στον ήχο τους , παραμένοντας όμως αυτό που ήταν , αυθεντικοί..! Ξεκινάμε λοιπόν με το αρκετά φωνητικά υψηλά, Firepower, και τον Metal God να δείχνει σε πολύ καλή φόρμα, προϊδεάζοντας μας για το τι θα ακολουθήσει στον δίσκο και στις 19 Ιουλίου. Δεύτερο στην σειρά έρχεται το πλέον κλασσικό Lightning Strike για το οποίο δεν χρειάζεται να αναφερθούμε ιδιαίτερα, μιας και είναι το πρώτο κομμάτι που διέρρευσε και οι εντυπώσεις ήταν οι καλύτερες. Αμέσως μετά το πρώτο mosh-pit με το lighting strike έρχεται το πιο ''παιχνιδιάρικο'' Evil Never Dies, με αρκετά βαρύ και σωστά πλαισιωμένο riff, λέγοντας μας πως το κακό δεν πεθαίνει ποτέ.
Συνεχίζουμε με το επίσης γνωστό μιας και αυτό αναρτήθηκε εξίσου πρόσφατα Never the heroes, το οποίο είναι πιο ''παλιομοδίτικο'', με περισσότερα στοιχεία hard rock και όχι τόσο heavy.
Και ερχόμαστε στο Necromancer, για το οποίο δεν έχει να πεις πολλά. Άκρως ξεσηκωτικό, από τα κομμάτια που θέλεις..και ταυτόχρονα αναγκάζεσαι να κάνεις headbanging , με το πολύ νοηματικό στίχο..raising the dead !
Με αρκετά stoner διάθεση έρχεται το Children of the sun, το οποίο είναι ένα αρκετά καλό κομμάτι, ο,τι πρέπει για την ''μέση'' του δίσκου , με πολύ όμορφο σόλο και πολύ γεμάτα φωνητικά. Στα 1:06 λεπτά είναι το επόμενο, μισό κομμάτι,Guardians, με μια εισαγωγή πιάνου, σπάνιο για έναν Priest δίσκο, αλλά παρόλα αυτά αρκετά όμορφη. Κατευθείαν μπαίνουμε στο Rising from ruins. Αρκετά στοιχεία power περιτριγυρίζουν το συγκεκριμένο τραγούδι διαφοροποιώντας το από τα υπόλοιπα για να περάσουμε στο Flame Thrower το οποίο μας προβλημάτισε αρκετά,και θα έλεγε κανείς πως δεν είναι και κάτι ιδιαίτερο στο γενικό σύνολο, καλό κομμάτι αλλά πολύ απλό για Judas Priest οποίοι μας έχουν κακομάθει κατά πολύ με τις συνθέσεις τους. Με ανανεωμένο αλλά και αλλαγμένο ήχο ακούμε το Spectre, παραπέμποντας σε κάτι που δεν είναι 100% Priest όμως αρκετά σεβαστό.
Και εκεί που αρχίζει με μία απαλή εισαγωγή, ξαφνικά έρχεται και σε ταράζει, το Traitors Gate. Αυτό το κομμάτι είναι fucking true Priest. Γρήγορο, με σολάρα , τον γερο-Rob να δίνει ρέστα, με τσιρίδες και απίστευτα καλή τοποθέτηση. Συνεχίζουμε με πολύ φρέσκο ήχο, που δεν υποκύπτει ;) No surrender το όνομα του και με πολύ κολλητικό ρεφρέν για τους κυνηγούς των ονείρων !
Θέλοντας ο γερόλυκος Rob να μας θυμίσει τις πιο ''σκοτεινές'' του επιρροές μας λέει για έναν μοναχικό λύκο..Lone Wolf το κομμάτι και θα καταλάβετε.
Στο τελευταίο, ντυμένο στα κόκκινα ,τραγούδι, ακούμε το Sea of red, το οποίο δεν είναι μια ''συνηθισμένη μπαλάντα'' των Judas. Αρκετά πρωτοποριακή, μη θυμίζοντας κάτι από παλιά, με συμφωνικό μέρος πριν το σόλο, και ως τελείωμα. Γενικά, αρκετά ενδιαφέρον κομμάτι..
Και κάπως έτσι τελειώνει μία όμορφη υπενθύμιση ότι αυτοί οι τύποι που ξεκίνησαν το όσο πάει και πιο μακρινό 1969 , έχουν ακόμη και σήμερα, εν έτη 2018 να δώσουν πολλά. Έχοντας ένα απίστευτο παρελθόν, με πολύ πρωτοποριακούς δίσκους για την τότε εποχή (British Steel , Screaming For Vengeance , Defenders of the Faith , Painkiller..κα) συνεχίζουν να μας δημιουργούν το ίδιο συναίσθημα, με διαφορετικές νότες..! Καλή Ακρόαση !
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 9/3/18
Label: Epic
Βαθμολογία: 9/10
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου