Συνέντευξη Με Τους In War

Οι In War είναι ένα death/ thrash συγκρότημα με βάση την Αθήνα. Δημιουργήθηκαν το 2016 αλλά το μουσικό τους ταξίδι αρχίζει χρόνια πίσω όταν ο Γιάννης και ο Δημήτρης τέλη του 1990 δημιούργησαν τους τότε Inner Fear. Σύντομα προστέθηκε ο Μανώλης Μάμας στις κιθάρες, ο Γιάννης Θεοδώρου στο μπάσο και ο Γιάννης Μαρκάκης στα φωνητικά. Το σημερινό line up των In War αποτελείται από τους Γιάννης Πολυχρονόπουλος (μπάσα, τραγούδι), Δημήτρης Κανελλόπουλος (ντραμς, τραγούδι), Νίκος Κουτσορεβύθης (Κιθάρα, τραγούδι) και Άλεξ Αργυρόπουλος (Κιθάρες). Τώρα τα παιδιά ετοιμάζονται για τη κυκλοφορία του νέου τους EP «Genetic Death» και εμείς σαπορτάρωντας και γουστάρωντας In War βρεθήκαμε στην ευχάριστη θέση να μιλήσουμε με τη μπάντα για το παρελθόν, τα σχέδια και την επερχόμενη κυκλοφορία τους μέσα από μια πολύ ευχάριστη και όμορφη συζήτηση!

Καλησπέρα παιδιά και καλωσήρθατε στο Rockabulary! Ποιοι είναι οι In WAR;

Καλώς σας βρήκαμε! Είμαστε μια μπάντα με επιρροές κυρίως από το old school thrash, αλλά με ανοιχτό μυαλό (όχι όλοι όμως χαχαχα) για κάθε νέο άκουσμα. Μας αρέσει η μουσική γενικά, ακούμε και αγαπάμε τα πάντα (σχεδόν), αλλά μας ενώνει το metal και κυρίως οι πιο ακραίες εκδοχές του. Τα διαφορετικά ακούσματα του καθενός περνάνε αθόρυβα στο τελικό αποτέλεσμα, ώστε το ύφος να είναι thrash/death συν κάτι ακαθόριστο ακόμα.

Ο Γιάννης Πολυχρονόπουλος είναι ο τραγουδιστής. Αν ναι, και μπασίστας.

Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος παίζει τα τύμπανα και ενίοτε προσφέρει και τη φωνάρα του.

Ο Νίκος Κουτσορεβύθης κιθαρωδεί, αλλά λέει και κάνα στίχο για να μην γκρινιάζει το ψώνιο.

Ο Άλεξ Αργυρόπουλος, ο Βενιαμίν της μπάντας, που έλαβε αξιοκρατικά το χρίσμα του lead κιθαρίστα σχετικά πρόσφατα.

Προϋπήρχατε στα ‘90ς με το όνομα "Inner Fear" και με τελευταία την εμφάνιση σας στο An Club στην Αθήνα το 1994. Τι είχε συμβεί και διαλυθήκατε;  Και γιατί μετονομάστηκε το συγκρότημα;

Δημήτρης:  Σε αυτή την τελευταία εμφάνιση έπαιξα με δεμένο το χέρι λόγω βαριάς τενοντίτιδας…

Γιάννης: …αν και αυτό δε φάνηκε στο παίξιμο του Mr Ταμπούρου! Έπρεπε όμως να σταματήσει να παίζει κάποια στιγμή για να το ξεκουράσει επιτέλους.

Δημήτρης: Για την αποθεραπεία έπρεπε να σταματήσω για έξι μήνες, οπότε οι πρόβες σταμάτησαν για τόσο ή τουλάχιστον έτσι είπαμε. Όταν πέρασε αυτό το διάστημα, η επόμενη πρόβα έπαιρνε συνεχόμενες αναβολές, μέχρι που δεν έγινε ποτέ.

Νίκος: Χαθήκαμε στις καθημερινές υποχρεώσεις μας, χαθήκαμε και σαν άνθρωποι. Επίσημα δεν διαλυθήκαμε, ούτε είχαμε ποτέ κάποια διαφωνία. Μας ρούφηξε η ζωή, οι δουλειές, οι σπουδές….

Άλεξ: Μη ξεχνάτε όμως ότι μόλις είχα γεννηθεί και εγώ, οπότε το σύμπαν συνωμότησε ώστε να με περιμένουν!

Νίκος: Όσο για το όνομα, είδαμε ότι είχαν προκύψει οι Inner Fear από την Τσεχία, οι οποίοι έκαναν όνομα, δίσκους και ήταν σαφώς διασημότεροι παγκοσμίως. Αν και είχαμε αφήσει ισχυρό στίγμα στον Ελληνικό χώρο, αποφασίσαμε πως θα ήταν καλύτερο και ηθικότερο να προχωρήσουμε με νέο όνομα. Η μετονομασία μάλιστα, ψυχολογικά μας επιτρέπει να πειραματιστούμε και σε εναλλακτικότερα μουσικά μονοπάτια.

Πότε συνέβη και πως προέκυψε η επανένωση;

Δημήτρης: Με τον Νίκο είχαμε κρατήσει μια πολύ χαλαρή επαφή. Πολλές φορές λέγαμε να ξεκινήσουμε κάτι μαζί, αλλά κανείς μας δεν το έβλεπε ζεστά. Ούτε καν συναντιόμασταν παρά σπάνια.

Νίκος: Σε μια άσχετη στιγμή βρήκα και τον Γιάννη σε κοινωνικό μέσο και απέκτησα ξανά επαφή μαζί του, καθώς με αυτόν είχα χαθεί τελείως. Οι τρεις μας τότε, αποφασίσαμε να βρεθούμε για ένα καφέ, να θυμηθούμε τα παλιά. The rest is history…

Δημήτρης: Καφέ όμως δεν ήπιαμε, γιατί την πρώτη μας συνάντηση την κανόνισα σε ένα…στούντιο!

Νίκος: Εγώ και ο Γιάννης αναζητήσαμε και ξεσκονίσαμε ότι όργανα μας είχαν απομείνει και τζαμάραμε από τη πρώτη μέρα. Ευτυχώς ο Δημήτρης, που ήταν ο μόνος που είχε κρατήσει επαφή με το χώρο, είχε εικόνα του τι έπρεπε να κάνουμε.

Γιάννης: Στη συνέχεια είχαμε τη τύχη, ένας πολλά υποσχόμενος νεαρός κιθαρίστας να τζαμάρει δοκιμαστικά μαζί μας – ο Άλεξ κούμπωσε στη μπάντα λες και είχε κατασκευαστεί στο εργαστήριο ειδικά για εμάς – Made in In WAR!

Ποιά είναι η ανταπόκριση του κόσμου στους In WAR και σε αυτή τους την επανένωση;

Δημήτρης: Όπως αναφέραμε, αρκετός κόσμος μας θυμόταν. Και μόνο η αναφορά του παλιού μας ονόματος ήταν αρκετή, για τους μεγαλύτερους σε ηλικία στο χώρο τουλάχιστον. Ψέματα, έχουμε διαπιστώσει πως και αρκετά νεότεροι μας είχαν ακουστά.

Νίκος: Η θετικότερη ανταπόκριση όμως ήρθε από τις ζωντανές εμφανίσεις μας. Ουσιαστικά οι περισσότεροι μας άκουγαν για πρώτη φορά – όταν παρουσιάζαμε αυτό το thrash ύφος τα στόματα άνοιγαν από έκπληξη – η ηλικία μας βλέπεις προετοίμαζε τον κόσμο για κάτι σαφώς χαλαρότερο.

Άλεξ: Χμ χμ, η ηλικία ΣΑΣ.

Σε τι κατάσταση βρίσκεστε τώρα;  Ποιές είναι οι μουσικές βλέψεις σας για το 2018;

Δημήτρης: Μετά από αρκετά live, αισθανθήκαμε πως ήμασταν έτοιμοι να ηχογραφήσουμε κάποιο υλικό. Το πρώτο μας EP «Genetic Death», έχει πλέον μπει στη τελική ευθεία και προσεχώς θα κυκλοφορήσει, οπότε από ένα σημείο και έπειτα θα κάνουμε εμφανίσεις για να το προωθήσουμε.

Νίκος: Προς το τέλος του 2018 θα ξεκινήσουμε και για το πρώτο μας LP. Μέχρι τότε επιλεγμένα live και πρόβες!

Οι κοινωνικo - οικονομικές; Θεωρείτε ότι η Ελλάδα έχει γόνιμο μουσικό έδαφος  για ροκ/ metal συγκροτήματα ή  το χώμα δεν είναι πρόσφορο  και ‘καίει’ τους νέους μουσικούς;

Νίκος: Θα προτιμούσα να αφήσουμε σχεδόν ασχολίαστο το τι συμβαίνει σε αυτή τη περίεργη χώρα…ταλέντο υπάρχει και μάλιστα άφθονο. Το πώς το διαχειριζόμαστε όμως σα χώρα είναι μια άλλη κουβέντα που αγγίζει πολύ περισσότερα, τη μουσική, τις τέχνες αλλά και όλους τους τομείς της ζωής σε όλο το πλανήτη….

Πέραν του ότι η μουσική σαφώς είναι τέχνη, ένα συγκρότημα έχει και τα λειτουργικά του έξοδα.  Πόσο προσοδοφόρα λοιπόν πιστεύετε ότι είναι η metal  πλευρά της χώρας;

Γιάννης: Μα γιατί να ξύνετε πληγές….

Νίκος: Αγαπάμε αυτό που κάνουμε και αγαπάμε επίσης όσους το κάνουν. Ο άνθρωπος και ο πλανήτης έχουν ουσιαστικά προβλήματα. Το metal, η μουσική, η τέχνη γενικότερα είναι ευχάριστες διέξοδοι, με ή χωρίς προβληματισμούς, είτε για αυτούς που τα προσφέρουν, είτε για αυτούς που τα λαμβάνουν.

Δημήτρης: Μακάρι να ασχολούμασταν μόνο με τα λειτουργικά έξοδα των συγκροτημάτων και αυτό ισχύει για όλους.

Πηγή έμπνευσης;

Νίκος: Η ζωή η ίδια, η επιστήμη αλλά και η φαντασία – δεν είναι ξεχωριστά πράγματα εξάλλου.

Θέλω να γυρίσετε λίγο πίσω στο ’90 και να μοιραστείτε τα συναισθήματα με την ηχογράφηση του πρώτου τραγουδιού σας.

Νίκος: Ωραία ήταν. Δε θυμάμαι τίποτα χαχαχα! Έπινα μπύρα με Μπάλανταϊνς – αυτό το θυμάμαι!

Γιάννης: Τότε έπαιζα κιθάρα και είχα μαλλιά.

Άλεξ: Να πω κι εγώ;

1990 – 2018. Τι έχει αλλάξει στο αρκετά μεγάλο μεσοδιάστημα των 28 χρόνων;

Νίκος: Για αρχή η αντίληψη του κόσμου για τη μουσική γενικότερα. Ξεκινήσαμε σε μια δεκαετία που τα όρια της ακραίας μουσικής είχαν αρχίσει να ξεχειλώνουν. Το ζήσαμε και το απολαύσαμε.

Γιάννης: Ζήσαμε τη μαγεία της ανακάλυψης του κάθε νέου ήχου και μπάντας – ήταν λίγα και κάθε τι καινούριο καθόριζε σχολές.

Νίκος: Σήμερα ανοίγεις τον υπολογιστή και σε λίγα λεπτά δεν ξέρεις τι να πρωτοπροσέξεις. Υπάρχει όγκος, τεράστιος όγκος καταπληκτικού υλικού παντού, σε όλα τα είδη. Το ίδιο και με τα σκουπίδια όμως. Πλέον είναι πολύ ευκολότερο να παρουσιάσεις μια αξιοπρεπή δουλειά και η τεχνολογία βοηθά να την κάνεις ακόμη αξιοπρεπέστερη. Αλλά για να ξεχωρίσεις πια θα πρέπει στα αλήθεια να ξεχωρίζεις – ή να ξεπουληθείς.

Κλείνοντας τη συνέντευξη μοιραστείτε με τον κόσμο ο,τι θέλετε!

Νίκος: Μια ιστορία μόνο.

Ένα βράδυ λίγο πριν την εμφάνισή μας στο αξιομνημόνευτο 10ήμερο φεστιβάλ της MOLON LAVE, που μάλιστα θα ήταν και η πρώτη μου με τη μπάντα, είχα (ως συνήθως) αργήσει να ξεκινήσω για τη τελευταία πρόβα. Βιαστικά λοιπόν πήρα ταξί για να φτάσω όσο γρηγορότερα γινόταν. Στα μισά της διαδρομής όμως, ένας κύριος σταματά το ταξί πέφτοντας σχεδόν μπροστά του λέγοντας του οδηγού με σπασμένα Ελληνικά «Γεννάει, γεννάει». Πίσω του μια γλυκύτατη κοπέλα, με μια κοιλιά τούρλα!

Ο οδηγός γυρνάει, με κοιτάει, διστάζω για μια στιγμή… «παρ’ τους» λέω.
Να μη τα πολυλογώ, για να καταλάβουμε σε ποιο μαιευτήριο έπρεπε να πάμε και να φτάσουμε κιόλας πέρασε τουλάχιστον μια ώρα.

Αφού τους αφήσαμε, κατάφερα και έφτασα στο προβάδικο μετά τα μισά της πρόβας. Κινητά και τέτοια κόλπα δεν υπήρχαν τότε για να ειδοποιήσω.

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο, τους βλέπω να με κοιτάν με νεύρα και λέω:

«Τώρα άμα σας πω ότι άργησα επειδή στο δρόμο βρήκα μια οικογένεια Κούρδων με μια έγκυο και έπρεπε να τη πάω στο μαιευτήριο γιατί της έσπασαν τα νερά, θα με πιστέψετε;»

Παραλίγο να μου βγει το μάτι από τη μπακέτα που μου πέταξε ο Δημήτρης.

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!

Εμείς ευχαριστούμε!