Δεκαπέντε χρόνια έπρεπε να περάσουν από το επικό και δεύτερο album των A Perfect Circle, "Thirteenth Step" για να επιστρέψουν το 2018 με νέες συνθέσεις και ορέξεις. Τα έχω ξαναπεί, αλλά μια επανάληψη ακόμη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αυτή η χρονιά είναι ένα έτος γεμάτο κυκλοφορίες - εκπλήξεις. Ο δημιουργός, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης της μπάντας - supergroup, Billy Howerdel είναι γι'άλλη μια φορά ο mastermind της κάθε μελωδίας, που θ'ακούσετε στο "Eat The Elephant". Ο Maynard James Keenan πάλι κρύβεται πίσω από τους 'προβληματισμένους' στίχους, δίνοντας τον δικό του προσωπικό χαρακτήρα στον δίσκο. Να σας προετοιμάσω ότι δεν πρόκειται ν' ακούσετε το alternative rock, που μας είχε μαγέψει πίσω στις αρχές των '00s. 'Οχι, καμία σχέση η έννοια του alternative rock του τότε με του τώρα. Μην περιμένετε επ' ουδενί για κάτι τέτοιο, μιας και το συγκρότημα έκανε παραπάνω από μια δεκαετία για να μας παρουσιάσει καινούριο του υλικό. Σε καμία περίπτωση δεν θα επαναλάβει τον παρελθόν του, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα βρείτε δυνατές στιγμές στο "Eat The Elephant" ή πως δε θα πωρωθείτε με τις πιο ήπιες του.
Τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ' αυτό τον δίσκο τον έχουν τα πλήκτρα, ενώ τα ηλεκτρονικά στοιχεία και τα εφέ κατέχουν τον συμπρωταγωνιστικό. Από το εναρκτήριο κομμάτι μέχρι το δωδέκατο οι A Perfect Circle προσπαθούν να φέρουν μια ισορροπία μεταξύ της σκοτεινής πλευράς τους και της μουσικής τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να εξελιχθεί ο ήχος τους και να βγουν από τα καλούπια, που τους είχαμε συνηθίσει. Από τα μελωδικά και ατμοσφαιρικά "Disillusioned" (το οποίο μιλάει για τις συνέπειες της τεχνολογίας), "Feathers" και "TalkTalk" μέχρι τα πειραματικά "Hourglass" και "Get the Lead Out" συνειδητοποιεί κανείς πως η μπάντα προσπαθεί να καταλαγιάσει τα λυπημένα και τα θυμωμένα της συναισθήματα και να 'περάσει' τα μηνύματά της με έναν ιδιαίτερο και πιο ώριμο τρόπο. Τα πιο δυναμικά τραγούδια κατ' εμέ αποτελούν τις απολαυστικότερες στιγμές του album. Το ανατριχιαστικό "The Doomed" με το χώσιμο του Maynard τόσο στα φωνητικά, όσο και στους στίχους "Fuck the doomed, you're on your own" είναι σαν ένα 'χαστούκι' πολιτικής αφύπνισης του ακροατή για την κοινωνική και ηθική εξαθλίωση, που βιώνει και αποδέχεται καθημερινά το είδος μας. Τα "By Down The River" και "Delicious" λειτουργούν ως memoirs για τα πρώτα βήματά τους. Είναι αυτολεξεί κ α τ α π λ η κ τ ι κ ά τραγούδια με στακάτα riffs και solos, που μας κόβουν την ανάσα. Το πιο ευχάριστο όμως, απ'όλα και εκείνο που παίρνει τα εύσημα ως το κορυφαίο αυτού του δίσκου είναι το "So Long, And Thanks For All The Fish". Μια χαρούμενη, μελωδική ροκιά με catchy riffs και με μερικά ambient στοιχεία, που κατ' άλλα μόνο happy δεν είναι. Αποτελεί μια ωδή αποχαιρετισμού στους μεγάλους καλλιτέχνες, που 'χάσαμε' τα τελευταία χρόνια. Ανάμεσα σε αυτούς βρίσκονται ο David Bowie, η Carrie Fischer και ο Gene Wilder. Οι A Perfect Circle με αυτή την πειραματική κυκλοφορία άνετα χαρακτηρίζονται ως jazz μουσικοί του προοδευτικού και alternative rock. Δεν ακολουθούν την πεπατημένη και όσο δύσκολα και αν ακούγονται σε μερικούς, εκείνοι που θα τα καταφέρουν, είναι σίγουρο ότι θα βγουν κερδισμένοι.
Για να συνοψίσω, το "Eat The Elephant" δεν είναι για όλα τα αυτιά, ούτε όμως και για κανένα. Σίγουρα θα διχάσει, αλλά ο σκοπός του είναι να ενώσει. Προσωπικά, θεωρώ πως οι A Perfect Circle βρίσκονται στα καλύτερά τους και η ωρίμανση και ο πειραματισμός τους πάνε πολύ. Σίγουρα, είναι δύσκολο να χωνέψεις έναν ελέφαντα, πόσο μάλλον να τον φας, αλλά αυτή η δουλειά μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί ως μια αξιοπρεπής επιστροφή για το συγκρότημα, που ετοιμάζει σιγά σιγά το έδαφος για την επόμενη κίνησή του.
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 20/04/18
Label: BMG
Βαθμολογία: 9/10
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου