Συνέντευξη: Decemberance: Είναι αστείο να διαβάζεις ότι «δεν μπορείς να βάλεις ταμπέλες στη μουσική μας γιατί είμαστε τόσο ανοικτόμυαλοι»

Οι Decemberance, δημιουργήθηκαν το 1997 στο Νέο Ηράκλειο και από τότε η πορεία τους είναι σταθερά ανοδική! Άλλωστε δεν είναι και μικρό πράγμα, να παίζεις support σε ονόματα όπως Marduk, God Dethroned, Candlemass, Evergrey, Kaamos, Saturnus όπως και σε μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού. Αυτό σίγουρα σημαίνει πως κάτι κάνεις καλά. Αυτό σημαίνει πως ο ήχος σου ακούγεται δυνατά, αν και αυτό δεν είναι μυστικό καθώς το συγκρότημα είναι από τα πιο αναγνωρισμένα στην Ελληνική σκηνή του death/ doom. Πέρυσι, η μπάντα έδωσε στη Αθήνα το επετειακό της live για τα 20 χρόνια της μπάντας και την κυκλοφορία του Conceiving Hell ενώ σε λίγο καιρό από τώρα, θα έχουμε την χαρά να τους απολαύσουμε ζωντανά στην σκηνή του 'The Room Of Doom', ένα event που ελπίζουμε να καθιερωθεί καθώς η μέχρι τώρα ανταπόκριση του κοινού φαίνεται ότι είναι πέρα από θετική! Πάμε να δούμε λοιπόν, τι μας είπαν οι Decemberance για τα 21 χρόνια που μετράνε στη ζωή!

Kαλησπέρα παιδιά και καλώς ήρθατε στο Rockabulary.  Δημιουργηθήκατε το 1997. Ποιες ήταν οι φιλοδοξίες σας όταν ξεκινήσατε  και που πιστεύετε ότι βρίσκεστε 21 χρόνια μετά.   

Καλησπέρα και σε εσάς. Σας ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία και την παρουσίαση.Το 1997 όταν ξεκινήσαμε την μπάντα εγώ (Γιάννης Φιλιππαίος, τύμπανα, φωνή) και ο Μάνος Κουσουρλής στις κιθάρες και οι δύο ήμασταν 19-20 ετών. Αν και οι δύο με μια μικρή παρουσία σε μπάντες από τα 14-15, καταλαβαίνεις ότι ακόμα και τότε, απλά θέλαμε να παίξουμε όσο μπορούμε σαν τις μπάντες που γουστάραμε. Ένα ευρύτατο φάσμα από King Diamond και Metallica μέχρι My Dying Bride, the Gathering του πρώτου δίσκου, Candlemass, Morbid Angel κτλ κτλ. Αυτό δεν έχει αλλάξει και τόσο, να σου πω την αλήθεια. Ακόμα και τώρα, με άπειρες αλλαγές στη σύνθεση, αυτό το αίσθημα δεν έχει φύγει. Πάντως στην πραγματική πραγματικότητα είτε στα 20 είτε στα 40 η ανάγκη έκφρασης μέσω της μουσικής είναι η κινητήριος δύναμη. Με τον τρόπο μας, με τους ρυθμούς μας και τις εμμονές μας. Φιλοδοξίες…Η πρώτη φιλοδοξία ήταν να κάνουμε το πρώτο μας live και να γίνουμε μεγαλύτεροι από τους Iron Maiden. Μετά από 21 χρόνια και μετά από πλήρη συνειδητοποίηση ότι αυτό δεν είναι εφικτό (χαχαχχαχαχα) είναι να κάνουμε δίσκους για όσο μπορούμε και να κάνουμε 4-5 live και εδώ και έξω. Εξάλλου φυσικά και δε ζούμε από αυτό, οπότε όλοι μας πλέον κρατάμε την ουσία του να έχεις ένα συγκρότημα. Να κάνεις μουσική

Έχετε επιλέξει μια αρκετά δύσκολη θα έλεγα σκηνή για τα δεδομένα της Ελλάδας. Τι θεωρείτε πως χρειάζεται για να επιβιώσει ένα death/ doom συγκρότημα εδώ και τι ελλείψεις πιστεύετε πως υπάρχουν;

Πλέον με την τεχνολογία στο σχετικό αποκορύφωμά της δε θεωρούμε ότι υπάρχει κάποια έλλειψη είτε στα μέσα, είτε στον εξοπλισμό είτε στην προώθηση, είτε στον επαγγελματισμό. Ευτυχώς σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό οι «παιδικές ασθένειες» της σκηνής (κάθε κλάδου της) εκλείπουν, πράγμα υπέροχο. Αν κάνεις καλή μουσική όλο και με κάποιο τρόπο θα μπορέσεις να ακουστείς. Σίγουρα το doom/death metal είναι ένα υπο-ϊδίωμα, το οποίο δεν είναι δημοφιλές. Ποτέ δεν ήταν (φυσικά δε μιλάω για το sludge και λοιπές «φασέικες» καταστάσεις), και νομίζω ότι καλώς είναι «μη δημοφιλές» διότι όπως και το black metal, είναι βαθιά εσωτερικές μουσικές με κοινό παρονομαστή το να σκάψεις τον ψυχισμό του εκάστοτε δημιουργού και να βγάλεις στην επιφάνεια πράγματα «δύσκολα». Ένα συγκρότημα είτε παίζει glam/AOR είτε suicidal black είτε jazz, ethnic, ρεμπέτικα, για να επιβιώσει θα πρέπει να είναι ειλικρινές με τα θέλω και τις ανάγκες των μουσικών. Πλέον ο ακροατής δεν εντυπωσιάζεται από πράγματα δευτερογενή και έξω από τη μουσική. Πχ ένα ακριβό βίντεο κλιπ, ένα ακραίο κοστούμι ή ένα εμφανίσιμο άτομο κτλ κτλ. Και σε αυτό έχει βοηθήσει η Τεχνολογία. Ο κόσμος πλέον σε ακούει. Και ακούει και πολύ καλύτερους από σένα το ίδιο εύκολα. Οπότε δεν μπορείς να κρυφτείς. Κάνε καλή και ειλικρινή μουσική και μη φοβάσαι τίποτα.

Εσείς, σαν συγκρότημα παρακολουθείτε την underground Ελληνική σκηνή; Πόσο πιστεύετε ότι έχει εξελιχθεί σε σχέση με το ’90 και  κατά  πόσο ο κόσμος είναι δεκτικός ;

Ναι, φυσικά. Είμαστε μέρος της σκηνής, όλοι μας παίζουμε και σε άλλα συγκροτήματα, κινούμαστε γύρω από τη σκηνή, είμαστε ενεργότατοι. Όπως σου είπα και παραπάνω, οι παιδικές ασθένειες μιας σκηνής (ψευτοβεντετισμοί, επάρσεις, τεμπελιά, «ξερολισμός») τείνουν να εξαφανιστούν. Βλέπεις μπάντες που δουλεύουν σοβαρότατα, με όραμα καλλιτεχνικότατο, μπάντες που έχουν πραγματικά μια φρέσκια πρόταση, ακόμα και μπάντες που απλά χαίρεσαι να τις βλέπεις στο σανίδι καταθέτοντας ψυχή και πάθος. Πάλι θα αναφέρω την τεχνολογία, η οποία βοηθάει πολύ την ηχογράφηση και την προώθηση. Πλέον δεν είναι απαγορευτικό το να κάνεις έναν δίσκο από το σπίτι σου. Και πίστεψέ με θα ακούσεις πολύ πιο ενδιαφέρουσες μουσικές «σπιτικές», παρά από ακριβά στούντιο. Αν όχι τεχνοκρατικά, αλλά σίγουρα καλλιτεχνικά. Και αυτό είναι που μετράει. Επίσης θεωρώ ότι πάλι μέσω της τεχνολογίας και της δυνατότητας που προσφέρει στο να μεταδώσεις τη μουσική σου εύκολα στην άλλη άκρη της Γης, σου δίνει τη δυνατότητα να έχεις παραστάσεις και εικόνες από πολύ περισσότερο κόσμο. Και είναι φυσικό ότι όταν «ανοίγει το μάτι και το μυαλό», παύεις να ζεις στο μικρόκοσμό σου. Απαραίτητο για έναν μουσικό. Ο κόσμος έχει «εκπαιδευτεί», δεν ψαρώνει, έχει ακούσματα, οπότε είναι και πιο αυστηρός και επιλεκτικός. Βέβαια τα αρνητικά χαρακτηριστικά που ανέφερα πιο πάνω είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά, πάντα θα βλέπεις τέτοιους μουσικούς (και ακροατές). Αλλά πλέον είναι μειοψηφία. Χαίρομαι πολύ για αυτό.

Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα από τα στοιχεία της μουσικής σας για να ορίσετε το στυλ των Decemberance ποιο θα ήταν αυτό; Τα brutal  τμήματα, τα doom τμήματα ή κάποιο συναίσθημα που θέλετε να μεταδώσετε μέσω της μουσικής σας;

Τη μουσική μας τη βλέπουμε σαν «όλον». Και το doom και το death metal, και τα ψυχεδελικά σημεία, και τα μέρη με το cello και οι 70’s ελάχιστες αναφορές μας, και τα samples από ταινίες, και τα brutal φωνητικά, και ο τρόπος που γράφουμε τους στίχους είναι για εμάς ένα πράγμα. Σίγουρα λέμε (και είμαστε) μια doom/death metal μπάντα. Δεν έχουμε θέμα με τις ταμπέλες, όσο αυτές είναι περιγραφικές της μουσικής. Είναι αστείο να διαβάζεις ότι «δεν μπορείς να βάλεις ταμπέλες στη μουσική μας γιατί είμαστε τόσο ανοικτόμυαλοι» κτλ κτλ . Το συναίσθημα που προσπαθούμε να περάσουμε μέσω της μουσικής μας... Δεν ξέρω αν είναι συναίσθημα, σίγουρα όμως είναι η προσπάθεια στο να εξερευνήσουμε λίγο πιο κάτω από τον πάτο του ανθρώπινου ψυχισμού. Σίγουρα μέσω μελαγχολικής μουσικής, σίγουρα με ξεσπάσματα, σίγουρα μέσω ενός πεσιμιστικού πλαισίου. Οκ, αυτός είναι ο κώδικάς μας, έτσι εκφραζόμαστε. Το τι όμως θα πιάσει ο ακροατής, ή ο θεατής είναι καθαρά δικό του θέμα. Και ευθύνη αν θες.

Από που αντλείτε επιρροές για τη θεματολογία των στίχων και πόσο σημαντικοί είναι για τη δημιουργία της μουσικής σας;

Οι στίχοι είναι πολύ σημαντικοί για τη μουσική μας. Ανέκαθεν του έγραφα εγώ (πλην ενός κομματιού) και είναι ένας ακόμα τρόπος έκφρασης. Θεματολογία δεν υπάρχει συγκεκριμένη. Στον προηγούμενο δίσκο μας («Inside» - 2009) προσπαθήσαμε να δομήσουμε τη μουσική και τους στίχους σε ένα χαλαρό concept  που είχε να κάνει με το 24ωρο ενός ανθρώπου που χάνει σιγά σιγά τα λογικά του. Στον τρέχον δίσκο μας (“Conceiving Hell”) προσπαθούμε να αποδώσουμε και να εξερευνήσουμε την Κόλαση σαν έννοια ψυχικής διαταραχής, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, μέσω των εμμονών. Ουσιαστικά το να κατανοήσουμε την εσωτερική Κόλαση του καθένα. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών (όπως πχ και των demo μας) στιχουργικά είναι να αποδώσουμε τη σκοτεινή και διαταραγμένη πλευρά ενός μυαλού. Με τον συγκεκριμένο τρόπο μας. Οτιδήποτε μπορεί να μας δώσει έμπνευση. Ένα βιβλίο, μια ταινία, η καθημερινότητα, οι προσωπικές αναφορές, κάτι που θα δούμε στο δρόμο. Τα πάντα. Σα δυναμική στη μουσική μας οι στίχοι είναι τελικά πολύ σημαντικοί.

Ας περάσουμε λιγάκι στο δισκογραφικό κομμάτι. Υπάρχει κάποια εικόνα, για τον διάδοχο του Conceiving Hell;

Φυσικά και υπάρχει. Ήδη υπάρχουν μουσικές και διάσπαρτοι στίχοι. Υπάρχει και ένα θεματικό πλαίσιο, το οποίο είναι ακόμα υπό κατασκευή. Κινείται όμως πάλι στην ψυχοσύνθεση ενός ατόμου και κατά πάσα πιθανότητα έχει να κάνει με τα 5 στάδια της απώλειας (ή του θρήνου) σαν ψυχολογικό σχήμα. Όμως υπάρχει πολύ μουσική μέσα μας. Και εγώ σαν συνθέτης αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά στην μπάντα (Χρήστος Μαρκόπουλος και Νίκος Λουκόπουλος στις κιθάρες και Άγγελος Μαλισόβας στο μπάσο) γράφουμε μουσικές που θα τοποθετηθούν σε αυτό το πλαίσιο . Είναι η πρώτη φορά που το δοκιμάζουμε έτσι. Δηλαδή το να έχουμε ένα πλαίσιο θεματικό και να προσαρμόσουμε τη μουσική μας πάνω σε αυτό . Μέχρι τώρα απλά γράφαμε μουσική και μας οδηγούσε εκείνη στο οπουδήποτε. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα και μπορώ να πω ότι μας έχει σε πλήρη εγρήγορση. Δεν έχω ιδέα αν θα πετύχει, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Έχουμε την «πολυτέλεια» αυτή. Δεν μα κυνηγάει και κανείς. Ούτε καν η εταιρία μας, η Endless Winter από τη Ρωσία. Χρονικά νομίζω ότι όλο το 2019 θα ασχοληθούμε με αυτό και πραγματικά ανυπομονούμε.

Πείτε μου δυο λόγια για την επερχόμενη συμμετοχή σας στο The Room Of Doom. Τι να περιμένουμε;

Το Room of Doom φεστιβάλ έχει δύο «κλάδους». Ο ένας έχει να κάνει με την  headline επανεμφάνιση των On Thorns I Lay μετά από αρκετά χρόνια. Μπάντα εμβληματική για τα 90s, η οποία επέστρεψε στο μουσικό χώρο που αναδείχτηκε, αυτόν του μελωδικού doom/death, μετά από διάφορα μουσικά πειράματα. Ο δίσκος που έβγαλαν είναι απίστευτος και πραγματικά θα είναι υπέροχο να αποδοθεί στη σκηνή. Ανυπομονούμε και χαιρόμαστε που θα είμαστε εκείνη τη βραδιά εκεί να συνδράμουμε με τις μουσικές μας. Ο δεύτερος κλάδος του Room of Doom έχει να κάνει με τη διοργάνωση ενός καθαρά doom/death φεστιβάλ από τον Σπύρο Χονδρογιάννη, τον άνθρωπο πίσω από την ραδιοφωνική εκπομπή Room 302, η οποία παρουσιάζει σκοτεινές μουσικές στον ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό www.rockvelvetradio.com. Το φεστιβάλ αυτό θα έχει καλεσμένους πέρα από εμάς και headliners τους Ο.Τ.Ι.L., τους Βέλγους Marche Funebre, οι οποίοι είναι από τις πιο ενεργές μπάντες στην Ευρώπη στο χώρο και τους Ocean of Grief οι οποίοι έβγαλαν και εκείνοι απίστευτο δίσκο. Με τους Marche Funebre είχαμε παίξει στις αρχές του 2018 σε ένα παρόμοιο φεστιβάλ στο Βέλγιο και κατά κάποιο τρόπο ανταποδίδουμε τη φιλοξενία τους. Έτσι λειτουργεί πια το underground… Τι να περιμένει κανείς… Τέσσερις μπάντες στα καλύτερά τους, πλούσιο doom/death metal, μία άρτια διοργάνωση με πολύ προσιτό εισιτήριο. Νομίζω ότι στις 3 Νοεμβρίου στο Temple Athens στο Γκάζι, θα γίνει ένα live το οποίο θα μείνει στη μνήμη των περισσοτέρων φίλων αυτής της μουσικής.

Μελλοντικά σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε με τους φανς σας;

Τα μελλοντικά μας σχέδια είναι να κάνουμε το επόμενο βήμα από το Conceiving Hell και να παίξουμε όσα το δυνατόν περισσότερα Live και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Συν τοις άλλοις ετοιμάζουμε και κάτι ξεχωριστό. Για τον επόμενο δίσκο μας και για τις επόμενες συναυλίες για αυτόν, θα ετοιμάσουμε ένα βίντεο (όχι video clip – με τις διάρκειες των κομματιών μας είναι άτοπο αυτό) με τη μορφή video art. Συνθέτουμε και ξεχωριστή μουσική για αυτό η οποία θα είναι ενορχηστρωμένη για πιάνο και cello. Μια ταινία μικρού μήκους που θα συνοδεύει τον επόμενο δίσκο μας. Είμαστε σε καλό δρόμο... 

Τα τελευταία λόγια είναι δικά σας!

Παιδιά, σας ευχαριστούμε πολύ για το χώρο και το χρόνο που αφιερώσατε για τους Decemberance. Σας περιμένουμε όλους στις 3 Νοεμβρίου στο Temple Athens για το Room of Doom φεστιβάλ. Φυσικά μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μας μέσω της σελίδας μας στο Facebook καθώς και στο email decemberance@gmail.com καθώς επίσης και στη σελίδα μας στο Bandcamp.

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, εύχομαι τα καλύτερα για το μέλλον!

Εμείς ευχαριστούμε και ανταποδίδουμε τα καλύτερα!