Πριν λίγες μέρες το Rockabulary δημοσίευσε μια λίστα για τα καλύτερα albums του 2017 στην rock μουσική. Δε γίνεται, λοιπόν, να λείπει και μία λίστα αναφορικά με τις καλύτερες metal κυκλοφορίες της χρονιάς. Κάθε οπαδός του σκληρού ήχου οφείλει στον εαυτό του να τη διαβάσει και να ακούσει εκείνα, που θα σας παρουσιάσουμε, πριν καλωσορίσουμε το 2018.
10) Wolves In The Throne Room - Thrice Woven
Το "Thrice Woven" είναι μια εξαιρετική προσπάθεια από τους Αμερικάνους Wolves In The Throne Room για να εξερευνήσουν ακόμη περισσότερο το είδος του black metal. Η μαύρη ατμόσφαιρα σε όλο της το μεγαλείο - πιο σκοτεινή και από πίσσα θα λέγαμε - με βοώδη brutal φωνητικά, που δημιουργούν ένα ηχητικό τοπίο, άξιο διερεύνησης. Παρόλα αυτά, υπάρχουν και αρμονικές στιγμές στο album, δίνοντας του έναν δικό του χαρακτήρα, παράξενα μελωδικό. 'Ενα από αυτά είναι η φωνητική ερμηνεία της τραγουδίστριας, Anna von Hausswolff, από την Σουηδία στο εναρκτήριο "Born From The Serpent's Eye", το αφηγηματικό intro και η guest συμμετοχή του Steve Von Till στο "The Old Ones Are With Us" και το αιθέριο "Mother Owl, Father Ocean". Τα ευχάριστα μικρά διαλείμματα από doom συνθέσεις και μελωδίες βάζουν τη δική τους πινελιά και ενισχύουν το ήδη άψογο αποτέλεσμα που έφεραν εις πέραν οι Wolves In The Throne Room.
9) Chelsea Wolfe - Hiss Spun
Η καθηλωτική τραγουδίστρια και μουσικός, Chelsea Wolfe, επέστρεψε φέτος με το έβδομο album της, "Hiss Spun", η οποία χαρακτηρίζεται ίσως ως η καλύτερή δισκογραφική της δουλειά μέχρι στιγμής. Συνδυάζει όλα τα στοιχεία που είχαμε δει στο παρελθόν στους υπόλοιπους δίσκους της. Ο dark ηλεκτρονικός ήχος αναμειγνύεται με τα doom, sludge, neo folk και gothic metal στοιχεία, δημιουργώντας έτσι ένα υπέροχο, ατμοσφαιρικό και δυνατό αποτέλεσμα. Το τελευταίο, μάλιστα, δεν είναι καθόλου τυχαίο μιας και η Wolfe συνεργάστηκε με τον Aaron Turner και πίσω από την παραγωγή του δίσκου βρισκόταν ο Kurt Ballou. Αν είσαστε λάτρεις του είδους, θα σας ικανοποιήσουν απόλυτα τα: "Spun", "16 Psyche", "Vex", "The Culling", "Twin Fawn" και το υπέροχο "Static Hum".
8) Paradise Lost - Medusa
Οι Paradise Lost γυρνάνε ακόμη μια φορά, όπως και στο "The Plague Within", πίσω στα παλιά τους λημέρια με το "Medusa". Για δεύτερη φορά επιχειρούν να αναβιώσουν τον παλιό κ κλασικό death/ doom metal που τους γνωρίσαμε και τους αγαπήσαμε. 'Υστερα από 30 χρόνια καριέρας σπέρνουν τη μιζέρια κ τη κακία τους με την αργή μουσική και τους στίχους τους. Η μόνη διαφορά με το τότε είναι ότι οι παραγωγές είναι πιο σύγχρονες και μακράν καλύτερες από ποτέ. Ο πειραματισμός τους πάει ένα σκαλί πιο πάνω το είδος του doom και, αν το παρατηρήσετε αυτό στο "Medusa", θα ευχαριστηθούν σίγουρα τα αυτιά σας περισσότερο απ'ότι με το προκάτοχο του. Να επισημάνουμε για την ερμηνεία στα φωνητικά του Nick Holmes πως είναι άψογη, όπως πάντα. Η φωνή του κυμαίνεται ανάμεσα στις πιο ταλαντούχες και αγέραστες φωνές και κρατάει καλά τα σκήπτρα του πιο 'δαιμονικού' τραγουδιστή του χώρου. Κομμάτια από το album σαν τα: "Blood And Tears", "Shrines", "From The Gallows", "Until The Grave", "The Longest Winter" και "Symbolic Virtue" το καθιστούν μία ιδιαίτερη προσθήκη στη δισκογραφία των Βρετανών.
7) Wolfheart - Tyhjyys
Φινλανδικό παγανιστικό melodic death metal για τον χειμώνα και δεν συμμαζεύεται. Πίσω από την σκυτάλη βρίσκεται ο mastermind, Tuomas Saukkonen (Before The Dawn, Black Sun Eon), ο οποίος έχει αναλάβει κυρίως τα φωνητικά, τα κιθαριστικά μέρη και τη βασική σύνθεση αυτού του εγχειρήματος, που ακούει στο όνομα, "Tyhjyys". Στο πρώτο και εισαγωγικό τραγούδι "Shores Of The Lake Simpele" πρωταγωνιστεί, αρχικά, μια ακουστική κιθάρα και καταλήγει να συνοδεύεται με έναν δυναμικό τρόπο από πιάνο, ηλεκτρική κιθάρα και drums. Δημιουργείται, έτσι, μία πανέμορφη μελωδία και ο ακροατής ταξιδεύει σε μέρη της Σκανδιναβίας. Βαριές και εκρηκτικές ενορχηστρώσεις κατακλύζουν τον δίσκο, θυμίζοντας σθεναρά τους - πολύ γνωστούς του είδους - Omnium Gatherum και Insomnium. 'Ασματα όπως τα: "Boneyard", "The Flood", "The Rift", "Call Of The Winter" και το ομότιτλο φτάνουν για να σας υποδείξουμε το καλύτερο melodeath album του 2017.
6) Mother Of Millions - Sigma
Ακόμη πιο σύγχρονο και ώριμο progressive metal album παρέδωσαν τη δεύτερη φορά τα παλικάρια, Mother Of Millions, με το "Sigma". Μακρόσυρτες μελωδίες από prog και post rock που περιπλέκονται με μια σκοτεινή και μελαγχολική ατμόσφαιρα, ενώ η θεματολογία του κάνει αναφορά στην σιωπή που περιβάλλει τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων του σήμερα. Είναι ένας δίσκος που εξελίσσεται διαρκώς ηχητικά με τα samples των πλήκτρων, τις βαριές ή τις ήρεμες κιθάρες και την χαρακτηριστική φωνή του Γιώργου Προκοπίου (POEM) να σας κόβουν την ανάσα και να σας προκαλούν μόνο ευχάριστα συναισθήματα. Εκτός αυτού, το "Sigma" εξελίσσει τον ήχο του συγκροτήματος ακόμη περισσότερο και προς το καλύτερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η πρώτη τους δουλειά, "Human", είναι κατώτερη. 'Ομως, το "Sigma" κατορθώνει να κάνει τους οπαδούς του είδους να λάβουν υπόψιν το συγκρότημα και να αναμένουν με ανυπομονησία την επόμενη κίνησή του.
5) Igorrr - Savage Sinusoid
'Ισως το πιο επιτυχημένο, πειραματικό και extreme metal album της χρονιάς. Ο Γάλλος μουσικός, Gautier Serre ή αλλιώς Igorrr δημιουργεί ένα αξιοπερίεργο και δυσβάσταχτο κλίμα στο "Savage Sinusoid". Δεν ξέρεις αν μπορείς να αντέξεις ή όχι αυτό το 'ανώμαλο' άκουσμα. Ηλεκτρονικά στοιχεία διαμορφωμένα με πιάνο, ακορντεόν, σαξόφωνο, στοιχεία μπαρόκ και προσθήκη dubstep και black και death metal μουσικής κατασκευάζουν μια ιδιόρρυθμη και ιδιαίτερη εμπειρία που σίγουρα πρέπει να δοκιμαστεί τουλάχιστον για μία φορά. 'Αλλοτε θα βρείτε κλασική μουσική με οπερατικά φωνητικά, άλλοτε κραυγές και κακό χωρίς κάποιο ουσιώδη λόγο. Δεν ξέρουμε κατά πόσο θα ικανοποιήσει όλα τα αυτιά, μιας και ο δίσκος διαθέτει έναν απροσάρμοστο χαρακτήρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτό το κάνει παράξενα όμορφο, καθότι κυκλοφόρησε για να τολμήσει κάτι ξεχωριστό και να 'σπάσει' όλους τους μουσικούς ενδοιασμούς.
4) Soen - Lykaia
Τρίτος δίσκος και τυχερός θα λέγαμε για τους progressive metallers, Soen. Διακρίθηκε θετικά από τις πρώτες κιόλας μέρες της κυκλοφορίας του μιας και αποδεικνύει ότι το group κατάφερε να αποκτήσει την δική του ταυτότητα ηχητικά. Η εξέλιξη τους είναι εμφανέστατη στις καινούριες τους συνθέσεις. Ως γνωστόν, ανάμεσα στα επιτυχημένα συγκροτήματα, που έχουν επηρεαστεί, συγκαταλέγονται οι OPETH (μάλιστα, ο πρώην drummer τους, Martin Lopez, είναι ιδρυτικό μέλος των Soen), οι Katatonia και οι TOOL. Τα δυνατά riffs της κιθάρας, αφενός, μαζί με τις μπασογραμμές, τις ανατολίτικες μελωδίες και το βιολί πάνω στην όμορφη φωνή του Joel Ekelöf προσδίδουν ικανοποιητικές στιγμές στον ακροατή. Το εξαιρετικό παίξιμο του Lopez στα drums, αφετέρου, πετυχαίνει να 'γεμίσει' τα κενά στο background του album. Εννιά όμορφα τραγούδια, που μας πείθουν να υπολογίζουμε στις δυνατότητες του συγκροτήματος στο μέλλον.
3) The Obsessed - Sacred
'Ενα όνομα, Scott "Wino" Weinrich! Το "Sacred" δηλώνει υπεύθυνα και επίσημα την επιστροφή των The Obsessed μετά από 23 χρόνια απουσίας. 'Ενας δίσκος, ο οποίος φλερτάρει έντονα με τον ήχο των Black Sabbath και τα ευχάριστα ακούσματα των Spirit Caravan του παρελθόντος, θεωρούμε ότι μπορεί να εξυπηρετήσει τα περισσότερα γούστα και αυτιά. Παρέχει άφθονη και σωστή ποσότητα doom στοιχείων μαζί με κλασσικό και groove metal, ενώ ένα ακόμα χαρακτηριστικό που κλέβει την παράσταση είναι τα καθαρά και εύηχα φωνητικά του Wino. Η death ατμόσφαιρα εξαπλώνεται παντού με τα φοβερά κιθαριστικά riffs του κυρίου, μολονότι το μπάσο του Reid Riley και τα drums του Brian Constantino προσφέρουν μελωδικές punk/ stoner στιγμές. Μία ακουστική απόδειξη ότι το κλασικό μπορεί να χαρακτηριστεί διαχρονικό και συνάμα να ακουστεί έως και σήμερα, ιδίως αν είσαι μουσική ιδιοφυΐα και έχεις ως σύμμαχο σου τις σύγχρονες παραγωγές. Ακούστε τον ολόκληρο ακόμα και τα bonus tracks και θα 'πωρωθείτε'!
2) NEED - Hegaiamas: A Song For Freedom
Οι 'Ελληνες NEED κυκλοφόρησαν από τις αρχές κιόλας του 2017 τον καλύτερο progressive δίσκο της χρονιάς. Γι' αυτό του ταιριάζει επάξια η δεύτερη θέση στην λίστα μας. 'Ενα album με concept και ιστορία από πίσω, τα οποία, κατά τη γνώμη μας, κάνουν έναν κύκλο. Το "Hegaiamas (Η Γαία Μας): A Song For Freedom" έχει αρχή, μέση και μετά, όπως τελειώνει το ομώνυμο και τελευταίο κομμάτι, σε μεταφέρει πάλι στην αρχή για να απολαύσεις ξανά ένα μουσικό έπος! Τα αριστουργηματικά μελωδικά και βαριά riffs της κιθάρας του Ravaya και οι μπασογραμμές του Victor συνδυαζόμενα με τα άψογα πλήκτρα και drumms του Anthony και του Stelios αντίστοιχα ταιριάζουν με έναν ασύγκριτο τρόπο με τα φωνητικά του Jon V. Αποτελεί ένα στατικό σημείο του είδους για την δεκαετία που διανύουμε και μεγάλοι αντιπρόσωποι της progressive μουσικής θα φθονούσαν, γιατί δεν κατόρθωσαν να ακούγονται τόσο 'προοδευτικοί' μέχρι και σήμερα.
1) Mastodon - Emperor Of Sand
Και φτάνουμε στην κορύφωση της metal σκηνής για το 2017. "Emperor Of Sand" από Mastodon, κύριες και κύριοι! Δίσκος διαμάντι για την φετινή χρονιά. Μιλάμε για ένα album, που στην κυριολεξία είναι αψεγάδιαστο, χωρίς κανένα ίχνος λάθους ή ελαττώματος. Θέλετε από άποψη ενορχήστρωσης ή στιχουργικής μεριάς; Οι Mastodon τα προσφέρουν γενναιόδωρα και τα δύο. Δε θα σας πούμε να ακούσετε προσεχτικά συγκεκριμένα τραγούδια του δίσκου, αντιθέτως, θα σας συμβουλέψουμε να το προσέξετε ολόκληρο σαν album. Μια σωστή, καθώς πρέπει και ολοκληρωμένη δουλειά, χορτάτη από hits κομμάτια. Press play and enjoy! Τουλάχιστον, εμείς αυτό κάναμε πολλάκις από τότε που κυκλοφόρησε!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου