Το βράδυ της Παρασκευής της 24ης Νοεμβρίου με βρήκε στο live των 'Therapy?' στο club @Gagarin 250 στο κέντρο της Αθήνας. Η συναυλία διοργανώθηκε στα πλαίσια του εορτασμού των 15 ιστορικών χρόνων του μαγαζιού, το οποίο τα γιόρτασε με ένα τετραήμερο festival. Για να είμαι ειλικρινής από τότε που ανακοινώθηκε το event, ήθελα πολύ να χαρώ από κοντά τους Ιρλανδούς rockers, 'Therapy?'. Και έτσι έκανα. Δυστυχώς, εξαιτίας της απόστασης και της κίνησης που είχαν τα μαγαζιά λόγω της 'Μαύρης Παρασκευής', δεν κατάφερα να προλάβω τους πρώτους supporters, 'One Block Society'.
Φτάνοντας στο club γύρω στις 21:15 πήγα και κάθισα μπροστά στα κάγκελα για να έχω καλύτερη θέα στη σκηνή. Στις 21:20 ακριβώς εμφανίστηκε το δεύτερο και ελληνικό support group, 'Cellar Dogs'. Το συγκρότημα, παρόλο που δε το γνώριζα, ξεκίνησε δυναμικά στους ρυθμούς της rock n' roll, του heavy rock και stoner, έχοντας έναν ικανοποιητικό ήχο. Τα φωνητικά του τραγουδιστή ήταν βαριά και σε παρέσερναν συνοδευτικά με τη groovy μουσική τους. 'Με μια ιδέα επιρροών από Clutch και Planet Of Zeus, μπορώ να πω ότι με διασκέδασε αρκετά η 40 λεπτών εμφάνισή τους. Σε κάποια σημεία μάλιστα παρατήρησα doom και blues στοιχεία στα τραγούδια τους, κάνοντάς με να εντυπωσιαστώ από τον πειραματισμό τους. Ο κόσμος, όμως, δεν είχε μαζευτεί ακόμα στο χώρο του Gagarin και δεν έγιναν μάρτυρες αυτής της καλής και εγχώριας σκηνικής παρουσίας.
Η ώρα είχε πάει 22:00 και ενώ το club είχε σχετικά γεμίσει, έφτασε η σειρά των 'Days OoF' να βγουν στη σκηνή. Η μπάντα ξεκίνησε με γρήγορο punk συνοδευόμενο από στοιχεία reggae, core και hardcore. Εδώ ο ήχος οφείλω να ομολογήσω πως ήταν σαφώς βελτιωμένος και στα φωνητικά συμμετείχε σχεδόν όλο το συγκρότημα πλην του drummer. Ο frontman και κιθαρίστας του προσπαθούσε συνεχώς να ξεσηκώσει το κοινό και να επικοινωνήσει μαζί του, χρησιμοποιώντας το χιούμορ του και καλή διάθεση. Παρόλα αυτά, όλος αυτός ο αχταρμάς στα τόσα διαφορετικά είδη της μουσικής που συνδύαζαν δεν με 'συγκίνησε' ιδιαίτερα με αποτέλεσμα να μου περάσουν σχετικά αδιάφοροι.
Και έρχεται η στιγμή που περίμενα όλη μέρα. 'Ενα τέταρτο μετά το τελικό soundcheck ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τον τραγουδιστή και κιθαρίστα των 'Therapy?', Andy Cairns, τον μπασίστα, Michael McKeegan, και τον drummer, Neil Cooper, να χαιρετάνε όλο χαμόγελα και να ξεκινάνε τη συναυλία τους δυναμικά με πρώτο κομμάτι το "Knives" από το ξακουστό 'Troublegum'. Ο ήχος τους ήταν εξαιρετικός, στην ένταση που έπρεπε και η ερμηνεία τους ιδιαίτερη. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συνέχισαν και στο "Trigger Inside". Το κοινό - μαζί τους και εγώ - είχαμε παραληρήσει με την ενεργητικότητά τους επί σκηνής συμβάλλοντας έτσι στο να κάνουν τη σκηνική τους παρουσία πιο αισθητή και επιθυμητή. Η στιγμή, όμως που απογειώθηκαν στα μάτια μας και τρανταζόταν μέχρι και το πάτωμα του Gagarin, ήταν στα τραγούδια "Stories" και "Isolation". Ο Andy βρισκόταν συνεχώς σε αλληλεπίδραση μαζί μας, καθώς μας μιλούσε και μας ζητούσε να τον συνοδεύσουμε στα τραγούδια του. Παρακολουθώντας τους 'Therapy?' με εκστασιασμό,μπορούσε να παρατηρήσει κανείς το μουσικό τους δέσιμο ύστερα από 30 χρόνια καριέρας. Χαρακτηριστικό που δεν τους εξύψωσε μόνο σαν μουσικούς στην υπόληψή μου, αλλά και σαν ανθρώπους. Συνέχισαν και με άλλες επιτυχίες τους, όπως τα "Misery", "Insecurity", "Nausea", "Still Hurts", "Die Laughing" και το "Spat Out", το οποίο το αφιέρωσαν στον θρυλικό μουσικό, Malcolm Young, που πέθανε πριν λίγες μέρες. 'Υστερα, μας έπαιξαν το κομμάτι "Diane" από το album τους, 'Infernal Love'. 'Ολοι μαζί σιγοτραγουδούσαμε τους στίχους παρέα με τον Andy - λες και ήμασταν η χορωδία του - γεγονός που μου προκάλεσε συγκίνηση και ανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά μου. Οι αφιερώσεις τους δεν τελείωσαν εκεί, μιας και διασκεύασαν το "Helter Skelter" για τον θάνατο του Charles Manson και το "I Wanna Be Your Dog". Λίγο πριν το τελευταίο τραγούδι ο Andy και ο Michael ευχαρίστησαν τον ελληνικό κοινό για την αγάπη του και γενικότερα εκείνους που υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα τα συγκροτήματα με την αγορά των δίσκων τους. Και έτσι τέλειωσαν το live με τα λόγια "Screw that, don't care about that, I don't even want to think anything like that" του "Screamager". Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος τρόπος για να κλείσει ένα υπέροχο event.
Με την ολοκλήρωση αυτής της βραδιάς και όντας οπαδός των 'Therapy?' δηλώνω πως με ευχαρίστησε που επικράτησαν τραγούδια στο setlist τους από το 'Troublegum'. Επίσης, με εντυπωσίασε το πόσο αγέραστοι είναι και ότι δεν έχουν βαρεθεί το μουσικό ταξίδι τους ακόμα σαν συγκρότημα. Πρέπει να τονιστεί ότι η δυναμικότητά τους ήταν σε υψηλό επίπεδο από την αρχή μέχρι το τέλος. Πραγματικά, χαίρομαι που η δική μου 'Μαύρη Παρασκευή' εντέλει δεν ήταν τόσο μαύρη και έχω φτιάξει μια όμορφη ανάμνηση από τη συναυλία. Αυτή ήταν η δική μου "θεραπεία".
Ανταπόκριση και φωτογραφίες: Δικαία Οικονομάκη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου